Δύο ξεχωριστές συναυλίες μουσικής δωματίου θα πραγματοποιηθούν τον Μάρτιο, στο φουαγιέ του Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», αναδεικνύοντας διαφορετικές μουσικές παραδόσεις και δημιουργούς.
Στις 23 Μαρτίου, η συναυλία «Ασκήσεις Ύφους» είναι αφιερωμένη στη μουσική του Μιχάλη Γρηγορίου, ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες και στις 30 Μαρτίου, η συναυλία «Έργα Μουσικής Δωματίου Τσέχων Δημιουργών» φέρνει στο προσκήνιο τη μουσική παράδοση της Τσεχίας, μέσα από τα έργα των Αντονίν Ντβόρζακ και Γιόζεφ Σουκ.
-
Ασκήσεις ύφους
Έργα μουσικής δωματίου του Μιχάλη Γρηγορίου
Κυριακή 23 Μαρτίου | 20:30
προπώληση ticketplus.gr
Ο Μιχάλης Γρηγορίου είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της σύγχρονης ελληνικής μουσικής με πολύχρονη παρουσία και διαδρομή. Είναι ευρύτερα γνωστός για τη δισκογράφηση τραγουδιών του σε ποίηση των Άρη Αλεξάνδρου, Τάκη Σινόπουλου, Τάσου Λειβαδίτη κ.ά. Ωστόσο, η συνθετική του δουλειά δεν περιορίζεται μόνο στο τραγούδι: οι «Ασκήσεις ύφους» παρουσιάζουν στο κοινό έργα του μουσικής δωματίου που παίζονται σπανιότερα και μας φέρνουν πιο κοντά στη σκηνογραφική ματιά ενός συνθέτη που σκέφτεται τη μουσική ως εικόνα.
Σύμφωνα με τον Μιχάλη Γρηγορίου «κάθε μουσικό ιδίωμα και στυλ λειτουργεί σαν ένα άδειο σκηνικό θεάτρου που σου επιτρέπει να φαντάζεσαι ορισμένους ρόλους και χειρονομίες και σε προκαλεί να φωτίσεις πράγματα και να αφηγηθείς ιστορίες που μόνο μέσα σ’ ένα τέτοιο σκηνικό θα μπορούσαν να υπάρξουν. Οι σαφείς αναφορές σε παλαιά ιδιώματα και στυλ που χαρακτηρίζουν τα έργα αυτής της συναυλίας γεννιούνται από τη διάθεση να ξαναφτιάξω με τα χέρια μου τέτοια παλαιά σκηνικά και να ξαναδιηγηθώ με δικά μου λόγια ιστορίες και παραμύθια που με συγκίνησαν στο παρελθόν. Δεν είναι, όμως, μόνο κάποιες “σκηνογραφικές” προθέσεις που χαρακτηρίζουν τέτοια έργα που τα χαρακτηρίζω ως Ασκήσεις ύφους, αλλά κι η ανάγκη να ξεφύγω από την ατέρμονη ναρκισσιστική αναζήτηση κάποιας “πρωτοτυπίας” και να ξαναζήσω τις συναισθηματικές βεβαιότητες που με είχαν κάνει στα νιάτα μου να στραφώ στη μουσική. Έτσι, με τα έργα αυτά δεν επιδιώκω μόνο να απευθυνθώ στον ακροατή, αλλά και να συνομιλήσω με τις αναμνήσεις μου, με την ιστορία της τέχνης μου και με τους παλαιούς μαστόρους που με δίδαξαν.».
Αναλυτικά, το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα έργα:
Τέσσερα τραγούδια χωρίς λόγια (πρώτη εκτέλεση)
Moods (πρώτη εκτέλεση)
Μωβ
Κουαρτέτο εγχόρδων
Carousel
Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Διονύσης Βερβιτσιώτης (violin 1)
Φώτης Ασημάκης (violin 2)
Γιάννης Αθανασόπουλος (viola)
Αλέξης Μποτίνης (cello)
Μιχάλης Γρηγορίου (piano)
Βασίλης Γισδάκης (τραγούδι)
Σημείωμα Μιχάλη Γρηγορίου
Τα Τέσσερα τραγούδια χωρίς λόγια, op. 81b βασίζονται σε τέσσερα από τα οκτώ τραγούδια του κύκλου Purple, op. 81 του 2000 για βαρύτονο και piano trio, πάνω σε σονέτα του Shakespeare. Στην πορεία διαπίστωσα ότι τα μέρη του piano trio μπορούν να λειτουργούν αυτόνομα, χωρίς τη φωνή, την οποία και αφαίρεσα στην τωρινή εκδοχή του έργου.
Το Carousel, op. 106 αποτελεί ανάπλαση για piano quintet ενός παλαιού έργου του 1985 για synthesizers και vocoder με τίτλο «Καλοκαίρι κι η ζωή περνά…». Σ’ εκείνο το έργο επιχειρούσα να δείξω ότι τα synthesizers μπορούν να αντιμετωπίζονται ως παιζόμενα όργανα, με όλα τα πλεονεκτήματα και τους κινδύνους που έχει μια καλή ή κακή ερμηνεία. Στην τωρινή του μεταφορά για piano quintet έχει αλλάξει βέβαια ριζικά το ακουστικό αποτέλεσμα, ωστόσο, το έργο εξακολουθεί να διατηρεί τον χαρακτήρα μιας σουίτας από κομμάτια διαφορετικών ιδιωμάτων και στυλ που τα αντιμετωπίζω ως διάφορες «θεατρικές μάσκες» που εναλλάσσονται και που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κι ως «μουσικά παιγνίδια».
Το Μωβ, op. 79 ήταν παραγγελία του Φεστιβάλ Λευκάδας 1999 και συνοδευόταν από το παρακάτω σημείωμα: «Καθώς πέφτει το σούρουπο "και τες τριανταφυλλιές αργά σαλεύει", καθισμένοι στη βεράντα ενός επτανησιακού αρχοντικού, μια μικρή ομάδα μουσικών νοσταλγεί μια μυθική Ελλάδα των τελών του 19ου αιώνα. Μιλώντας γλώσσες παλαιές, τότε που η μουσική ήταν ακόμα χώρος ιδεών και ευαισθησίας, οραμάτων και στοχασμού, συνδιαλέγονται ανά δύο, τρεις ή τέσσερις, άλλοτε ήρεμα, άλλοτε με κέφι, με πάθος ή με νοσταλγία, σαν μια συντροφιά εκλεκτών φίλων που δεν έχουν χάσει την ικανότητα να ονειρεύονται και να διεκδικούν μια υψηλή ποιότητα ζωής.».
